संसारी

मेरा लेखाईमा शब्दहरू दोहोरीरहन्छन् ! ती म जस्तै छन्।मलाई यस मानेमा पनि छुट छ कि म कुनै साहित्यकार होइन, र मैले कसैको निमित्त लेख्दैछु भने त्यो स्वयम् म एक हुँ, अर्थात् यो लेखाईलाई लिएर मैले कसैलाई सन्तुष्टि बाँड्नु छैन ! हुन त भएको कुरो बाँड्न सकिन्छ, नभएको कुरो के बाँड्ने र? केही थिए होलान् र मैले बाँड्ने खालको? हुँदा त बाँड्न खप्पिस नै रैछु क्यार, भाइ संवादमा मलाई छ्यास्स सम्झाउँछ। भएका कुरा राख्नै नसक्ने, सकिहाल्न पर्ने, यस्तो लाग्छ बादललाई बहन पाए भएकै छ, उसलाई भविष्य बादलको के चिन्ता? विगत बादलको इतिहास के थाहा? गफ नै भए पनि बाँड्ने परेँ ! खैर बोल्दा बोल्दै म सोझो बाटो हिँड्दिन है, म एउटा रूख बनाउँछु, हाँगाहरू बरको रूखसरी झाङ्गिन्छन्। हुन त म नमुना नै यस्तो कि, म संसारी नै त्यो मूलको कि, सम्भवत: म सयौंपल्ट एकैठाउँलाई गन्तव्य बनाउँदा पनि रमाउन सक्छु, एउटै कुरो पटकपटक भनिरहँदा पनि रमाउन सक्छु, अनि लेख्दा तिनै भाव दोहोरीरहनु मेरा लागि के नौलो? गन्तव्यको हतारो पनि त छैन, हुत्तिन पनि कहाँ छ र? कर्म गर्ने, मनको बत्ति बाल्ने अनि खोलाजस्तै बग्ने ! तस्बिर यात्राका- २० जनवरीका दिन युबङ्ग देखि वु क्वान् सिङ्ग र मियान् स् मु हिमाल हेर्न फेदीसम्म पुगियो। त्यसअघि डाकिनी र पद्मसम्भवको गुफासम्म पुगियो। डाकिनीको गुफासम्म पुग्न निक्कै अप्ठेरो बाटो पार गर्न परो। निक्कै भिरालो बाटो हुँदै त्यहाँसम्म पुगियो। आशिर्वाद लिँदै गर्दा शीरमा फुल पनि टाँसिएर आइपुग्यो। अनि त्यसपछि लागियो गुरु पद्मसम्भवको गुफातिर। गुफाको प्वालबाट अर्को पट्टी निस्किइयो। 'नर्कबाट पुनर्जन्म' लिइयो ! मुटु काँप्यो एकलट ! अनि सम्झना गरियो, शिवको, डाकिनी र पद्मसम्भवको। त्यसपछि पवित्र झरना हेर्न गैयो। त्यहाँ पनि भिरालो बाटो पार गरेर झरना सम्म पुगियो। पवित्र पानी बोकियो। हिमाल चियाइयो। भव्यतासङ्ग केहिबेर रमाइयो अनि फर्कियो गाउँतिर। झन्डै १३ किमी यात्रा गरिएछ। सिकेको कुरो, यो कुरो सिकाउने साथीप्रती आभार। पैसा उर्जा हो। उर्जा नदी हो। ऊ बग्नुपर्छ। उसले आशा राख्दैन केवल स्वकर्म गर्दछ। जस्तै नदीले बिरूवालाई पानी दिन्छ तर कालान्तरमा उसबाट आशा राख्दैन ! यस्तै पैसा पनि २ तरिकाबाट सुकर्मले प्राप्त गरिन्छ; एक आफ्नै कमाई दोस्रो अन्यमार्फत पाइने ! दोस्रोको लागि सदा सत्कर्मी हुनुपर्छ। र अन्यमार्फत पाइने पैसालाइ सहज ग्रहण गर्नु र तिमीले अन्यलाई दिँदा पनि आशा नराखी दिनु ! युबङ्ग गाउँको यो चौथो दिन लेखिएको सम्झना हो है !